Feyyaz Uçar, geçtiğimiz yıllarda Süleyman Seba’yı anlatan çok duygusal bir mektup kaleme almıştı. Seba’nın vefat yıl dönümünde Uçar’ın yazdığı mektup tekrar akıllara geldi.
Feyyaz Uçar’ın mektubu şöyleydi:
“Ayda yılda bir gelirdi. Kâfi de artardı bu geliş. Hepimizi karşısına alır, lafını ortaya söylerdi. Unutulmayacak kelamlar miydi yoksa onun kelamları mi unutulmazdı, anlamazdık. Sık değiştirmediği kahverengi ceketinin üst cebindeki mendili daima biz kirletirdik. Ya akan burnumuzu ya da kaçan gollerin gerisinde döktüğümüz gözyaşlarımızı silerdi o mendil. Çocuktuk işte… Fakat büyük lider bizi adam yerine koyar o ulu formayı ısrarla bize giydirirdi. Adalelerimiz gözüksün diye kısa tuttuğumuz şortumuzu ve gereççi ahmet ağabeyimizden “ne eeedecen” deyip verdiği tozlukları giyip, çivili kramponlarımızı da yandan bağladığımızda gerçekten koca adamlar üzere dururduk.
Aslında bizi adam yapan o formaydı. “Şeyini şey yaptınız” dediğinde biz neyi kastettiğini bilirdik. Lafını kısa keser, söylediğini de unutmazdı. Tahminen de hiçbir şeyi unutmadığı için unutulmaz olacak sayın Seba. Ekranı da pek sevmezdi. Ne önünü ne de ardını. Onu yazmak o kadar sıkıntı ki… Niçin ki bu uğraşım? Onu altın harflerle yazan tarihten daha âlâ anlatamam ki… Ben, Metin-Ali’nin Feyyaz’ı, Rıza’nın ön direk takipçisi, Şifo’nun pas duvarı, Les Ferdinand’ın çapraz koşucusu, Samet abinin kibarı ben… Seni o ortamıza giren herkesten çok seviyorum ve biliyorum ki sen de bu başına buyruk, inatçı evladını seviyorsun… Gitme büyük lider sakın gitme… Zira ben sana gelemedim…”